Είχα γράψει παλαιότερα (F/B 25 Οκτωβρίου 2016) το κείμενο:
“Η Γαλαρία
Στην προσπάθεια να επιβληθεί ένας φαντασιακός παράδεισος, βρεθήκαμε στην κόλαση, έχοντας εξοντωθεί ο ορθός λόγος.
Σήμερα κυριαρχούν μόνο φανφαρονισμοί, κραυγές ζήτω-κάτω, φωνές ή σιωπή πόνου, διατύπωση προθέσεων (και μόνο προθέσεων) αλληλεγγύης, αδιαφορία των πάντων για τα πάντα, όλα τα χαρακτηριστικά μιάς παρηκμασμένης κοινωνίας, και «τα παιδιά της γαλαρίας» -κατά τον Μ. Χατζηδάκη- να είναι πάντα στην γαλαρία.
Τα ζωντανά κύτταρα της δεν ακούγονται από την γαλαρία του θεάτρου της ζωής, και εμείς συνηθίσαμε το πρόσωπο του τέρατος, συνηθίσαμε την ασχήμια (κάθε μορφής), είτε αυτή είναι συμπεριφοράς, είτε εντιμότητας, είτε ηθικής, είτε…
Ο ρόλος, πάνω στη σκηνή, να περάσει στη νέα γενιά.
Σε αμόλυντα άτομα, που έχουν «… τη σκέψη όργανο, τα μάτια υγρά κι ακούραστα να βλέπουνε τον κόσμο και την ψυχή παρθενική και απροσάρμοστη…».
Να παραμερίσουμε επιτέλους και να αφήσουμε χώρο να βλαστήσουν τα όνειρα των νέων μας.
Αλλιώς θα περιμένουμε –νομοτελειακά- να υποστούμε την επόμενη φαντασίωση (αφελείς υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν), και στο τέλος μια φωνή από τον ουρανό θα μας πεί ψιθυριστά (όπως στον στον χαρτοπαίκτη που έχασε), το “Χάσαμε¨.”
Την Τρίτη 15/5 με έκπληξη είδα στην Πλατεία Ελευθερίας τα παιδιά της γαλαρίας να έχουν ανεβεί στο παλκοσένικο του θεάτρου της ζωής και να μας έχουν βάλει στον ρόλο του έκπληκτου θεατή.
Τα παιδιά των ΕΠΑΛ Π.Ε. Σερρών, ένα μελίσσι ζωντανό, χαρούμενο, μας παρουσίασαν την δουλειά τους. Με το μέτωπο ψηλά, με αυτοπεποίθηση, με υπερηφάνεια.
Δεν μας έδειξαν απλά τι έκαναν.
Στην ουσία οι νέοι μας έδειξαν σε όλους ΤΙ ΕΚΑΝΑΝ, ΤΙ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ, αλλά μας έδωσαν και τη δυνατότητα να φαντασθούμε και ΤΙ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΝ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ αν εμείς τους αφήσουμε ελεύθερο και ανοιχτό τον δρόμο.
Ας παραμερίσουμε λοιπόν. Είναι η ώρα τους.
Συγχαρητήρια στα παιδιά και στους διοργανωτές.
Νομίζω ότι τους αξίζει.