Σχετικά με τον εφησυχασμό των πνευματικών ταγών και της «πνευματικής μας ηγεσίας»:ΕΦΗΣΥΧΑΣΜΟΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΤΑΓΩΝ
Έχουμε γίνει θιασώτες και όχι παραγωγοί της ιστορίας.
Ας μην γελιόμαστε. Μην αναρωτιόμαστε που κρύβονται και σωπαίνουν.
Η «ταγοί» μας είναι από το ίδιο με μας υλικό. Άλλωστε εμείς τους αναδεικνύουμε.
Γιατί να σηκωθούν από την καρέκλα ή πολυθρόνα ή θώκο και να ταραχτεί η μακαριότητα και τα κεκτημένα τους;
Η ευθύνη λοιπόν είναι δική μας.
Μπορεί να είμαστε λίγοι, αλλά μπορούμε –ΑΝ θέλουμε- να γίνουμε η πυριτιδαποθήκη των εξελίξεων.
Αρκεί να μην «κουραστούμε», να μην γονατίσουμε και να μην ξεχάσουμε.
Να μην πεθάνουμε ΠΡΙΝ πεθάνουμε.
Υ.Γ. Το ρήμα «γονατίζω» δεν έχει παθητική φωνή. Για να σε γονατίσουν πρέπει να γονατίσεις. Αρα πρέπει να το θέλεις και εσύ.
Μακριά λοιπόν από τους γονατισμένους. Μόνοι μας.
“Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.” (Ν. Καζαντζάκης)