Θάθελα ένα όνειρο… (06)
Ότι αφήσαμε τη ραστώνη του
• «δε βαριέσαι τώρα, αυτό είναι δουλειά των άλλων…»
• είμαστε μεγάλοι ρε μεγάλε…»
• «έλα μωρέ… πάμε για άλλα…»,
• «…δε βαριέσαι, δεν πάμε καλλίτερα για ένα ούζο, δε μας φτάνουν τα δικά μας…»,
• «… εμείς να ‘μαστε καλά…»
• «μα τι να μας πεί τώρα αυτός…» κ.λ.π.,
σηκωθήκαμε από τον καναπέ μας και
αρχίσαμε να γράφουμε εμείς την ιστορία μας,
γνωρίζοντας ότι αν δεν το κάνουμε εμείς, κάποιοι άλλοι θα γράψουν την δική μας ιστορία ερήμην μας.
Και τότε η γενοκτονία της μνήμης θα είναι η ιστορική νομοτέλεια (η 8η και τελευταία κατά τον Gregory H. Stanton φάση μιας γενοκτονίας). Ναι, μιας γενοκτονίας που εξελίσσεται ήδη εν αγνοία μας και ερήμην μας.
«… Οι χώρες δεν κρίνονται από την έκταση, αλλά από το βάθος της ιστορίας τους …(Ν. Λυγερός)».
………………………..