Φοβούμαι ότι συνεχίζουμε να διολισθαίνουμε σε μορφές διχασμού και κοινωνικού αυτοματισμού.
Τα φαινόμενα είναι καθημερινά. Τίποτα δεν άλλαξε και τίποτε δεν φαίνεται ότι μπορεί να αλλάξει. Καθένας μας θέλει να αλλάξουν οι άλλοι.
Αμεση συνέπεια: Χαλάρωση οποιασδήποτε κοινωνικής συνοχής.
Επειδή κάτω από ορισμένες συγκυρίες ένα ισχυρό εθνικό κοινωνικό κράτος διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή (Θεοδόσιος Τάσιος),
και
επειδή η κοινωνική συνοχή είναι θεμελιώδες -κατ’ εμέ- στοιχείο ενός ισχυρού κοινωνικού εθνικού κράτους (σχέση αλληλένδετων),
θα πρέπει να επαναξιολογήσουμε και να επαναπροσδιορίσουμε το αξιακό μας σύστημα,
όχι σαν κοινωνικό σύνολο που ούτως ή άλλως έχει τέτοια αδράνεια που αυτό είναι πρακτικά αδύνατο αλλά και λειτουργεί με το σύνδρομο της συλλογικής ανευθυνότητας της μάζας, αλλά σαν μεμονωμένες προσωπικότητες, συν-ομιλώντας και λειτουργώντας με το αίσθημα της ατομικής ευθύνης:
Να πάψουμε λοιπόν να θεωρούμε το ατομικό μας πρόβλημα σαν πρόβλημα του συνόλου.
Το πρόβλημα του συνόλου πρέπει να γίνει ατομική μας υπόθεση.
Υ.Γ. Είναι ΕΥΧΗ…