Θάθελα ένα όνειρο, (10)
να είμαι παρέα με τους νέους μας.
Αυτούς που -σκυμμένοι στις οθόνες των υπολογιστών τους- δουλεύουν, συνομιλούν, ερευνούν, παράγουν.
Παρέα με τα “παιδιά’ με τα μπλουτζίν, με την περίεργη γλώσσα ομιλίας, που ακούν περίεργη μουσική, που έχουν χιούμορ, που γελούν, που έχουν περίεργους κώδικες επικοινωνίας.
Παρέα με τα “παιδιά” που:
• η ζωή γι’ αυτούς είναι ένα υπέροχο ταξίδι και όχι προορισμός.
• ζούν με τους άλλους για τους άλλους.
• το μυαλό τους δεν έχει σύνορα και δεν σκέφτονται συμβατικά.
• η κοινωνία που ζούν είναι μια παράμετρος μόνο και μάλιστα μεταβλητή.
• έστω και αν εμείς δεν τους δίνουμε ή δεν τους δείχνουμε το δρόμο, αυτοί τον κατασκευάζουν. Και τον κατασκευάζουν σωστά.
• ονειρεύονται και ζούν νύχτα και μέρα με το φώς της δημιουργίας.
• διαγωνίζονται και δεν διαγκωνίζονται, μετατρέποντας τις δυσκολίες σε ευκαιρίες.
• κάνουν την ουτοπία όνειρο και το όνειρο πραγματικότητα.
• υπηρετούν τον ιδεαλισμό τους με ρεαλισμό.
• δεν «συνήθισαν» και δεν ανέχονται το τέρας της ασχήμιας, αλλά έχουν πλαίσιο υψηλών αξιών και προσπαθούν (και θα τα καταφέρουν) να το κάνουν πλαίσιο αρχών.
• ξέρουν ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.
• είναι το φως του μέλλοντός μας.
Αυτά τα “παιδιά” που είναι οι ΜΕΓΑΛΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, είναι και το δικό μας μέλλον.
………………………..
………………………..
Ν. Γκάτσος “..Καληνύχτα Κεμάλ, αυτός ο κόσμος δε θα αλλάξει ποτέ. Καληνύχτα..”
Αυτή τη φορά, ΟΧΙ.
“..Καληνύχτα αναγνώστη, ΑΥΤΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ. Καληνύχτα..”