ΕΥΚΟΛΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΔΥΣΚΟΛΟ ΜΕΛΛΟΝ
Κάποτε τα παιδιά στα μικρά αστικά κέντρα και τα χωριά, μάθαιναν το πλαίσιο αρχών: ο πρόεδρος, ο παππάς, ο αστυνόμος, ο δάσκαλος… (συγνώμη για την ιεραρχία). Μάθαιναν ένα πλαίσιο αρχών που αργότερα μετατρεπόταν σε πλαίσιο αξιών.
Τα παιδιά μάθαιναν να αντιμετωπίζουν δυσκολίες και μέσα από τις δυσκολίες να δίνουν λύσεις και όχι να γίνονται μαλθακά παιδιά του μπαμπά ή της μαμάς (απόδειξη: πόσα παιδιά προόδευσαν καταγόμενα από μικρά χωριουδάκια…)
Και τώρα: Μεταφέρουμε τα παιδιά σε λίγα και μεγάλα κέντρα, για να μάθουν γράμματα, για να μορφωθούν.
Στόχος η οικονομία: Για να μη ξοδεύει το κράτος πολλά λεφτά … Είναι πολλές οι σχολικές μονάδες… (Πάλι καλά που δεν λένε ότι έχουμε πολλούς μαθητές και πρέπει να μειωθεί ο αριθμός…)
ΟΜΩΣ
Γιατί να μεταφέρονται οι μαθητές των Δημοτικών Σχολείων, των Γυμνασίων και των Λυκείων;
Γιατί τα παιδιά στην τρυφερότερη ηλικία τους να αποξενώνονται από το οικείο περιβάλλον τους;
Τα παιδιά αυτά θα θυμούνται ένα περιβάλλον που δεν έζησαν;
Γιατί να αγαπήσουν τον τόπο τους, από τη στιγμή που εμείς τα αποξενώνουμε;
Γιατί να θυμούνται, αφού τους στερούμε τη δυνατότητα να έχουν αναμνήσεις, άρα και μνήμη;
Γιατί -αν ξενιτευτούν- να γυρίσουν σε ένα τόπο που δεν έζησαν;
Μήπως ξεχνάμε ότι αν ζυμωθούμε με το χώμα, αυτό το χώμα θα είναι και η ψυχή μας;
Μήπως έτσι απογαλακτίζουμε τα παιδιά από το χώμα τους; Μήπως αυτό το ξέρουμε και το θέλουμε (δεν θέλω να το πιστέψω), ή μήπως δεν ξέρουμε ότι δεν το θέλουμε; Το τελευταίο είναι χειρότερο, αλλά το πιστεύω.
Μήπως θα έπρεπε να ξέρουμε ότι ένας χώρος προσδιορίζεται από τα όριά του και όχι από το κέντρο του και ότι το πραγματικό κόστος είναι αυτό της ανθρώπινης ύπαρξης και της ύπαρξης ανθρώπων και όχι το οικονομικό των καυσίμων του χειμώνα; Σε λίγα χρόνια τα χωριά μας δεν θα έχουν κατοίκους και δεν θα χρειαζόμαστε να υπάρχουν χωριά (ας δούμε το σημερινό μέσο όρο ηλικίας…).
Εμπιστευτήκαμε την αδράνεια της μάζας και έτσι δεν υπάρχουν αντιδράσεις. Αλλωστε η σημερινή κοινωνία έχει καταντήσει σαν σάκκος του μπόξ (δεν πονάει αλλά ούτε –πιά- βογγάει).
Μήπως εμπιστευτήκαμε την αδράνεια της μάζας και αντί να μετακινούνται οι δάσκαλοι και καθηγητές (με νομίζω συντριπτικά μικρότερο κόστος) μετακινούμε καθημερινά εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ψυχές που δεν έχουν συνδικαλισμό, δεν ψηφίζουν, δεν αντιδρούν;
Οι αντιδράσεις / αποτελέσματα θα γίνουν η αυριανή καταιγίδα στα δικά μας κεφάλια, όταν τα παιδιά του σήμερα / μεγάλοι του αύριο θα θυμούνται αμυδρά ότι κάποτε γεννήθηκαν σε ένα μικρό χωριό, αλλά γρήγορα έφυγαν και σπούδασαν στην Αθήνα και τώρα –ωχ μωρέ- ποιος λογαριάζει το χωριουδάκι αυτό και στο κάτω-κάτω της γραφής τώρα ζούμε άνετα… Πάμε για καφέ…
Μήπως έτσι δημιουργούμε τους νέους γενίτσαρους, τους νέους αρνητές του τόπου;
Μήπως πρέπει να πάρουμε μια βρεγμένη σανίδα;
Αναρτήθηκε 28/8/2011 από ΜΝΗΜΟΣΥΝΗ στις 5:40 μ.μ.
http://mnemosynegr.blogspot.gr/2011/08/blog-post_28.html